ΤΙ ΕΊΝΑΙ Η ΕΙΡΩΝΕΊΑ; ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΊ ΤΎΠΟΙ ΕΙΡΩΝΕΊΑΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ, ΣΥΝ ΣΥΜΒΟΥΛΈΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΏΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΉΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΊΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΉ

Ως λογοτεχνική συσκευή, η ειρωνεία είναι συχνά παρεξηγημένη. Αν και πολλοί από εμάς μαθαίνουμε για ειρωνεία στα μαθήματα αγγλικών του γυμνασίου μέσω έργων θεάτρου όπως του Σαίξπηρ ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ ή Sophocles's Oedipus Rex , πολλοί άνθρωποι αισθάνονται σίγουροι για το τι σημαίνει ειρωνεία - ή πώς να το χρησιμοποιήσουν σωστά. Αλλά όταν αναπτύσσεται με δεξιότητα, η ειρωνεία είναι ένα ισχυρό εργαλείο που προσθέτει βάθος και ουσία σε ένα κομμάτι γραφής.

πώς να γίνετε διευθυντής μουσικής

Χέρια στη γραφομηχανή με τον καφέ στο ξύλο

Μετάβαση στην ενότητα

Τι είναι η ειρωνεία;
Ποιοι είναι οι κύριοι τύποι ειρωνείας;
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ειρωνείας και του σαρκασμού;
5 συμβουλές για τη συγγραφή ειρωνείας
Μάθετε περισσότερα για το MasterClass της Margaret Atwood

Η Margaret Atwood διδάσκει δημιουργική γραφή Η Margaret Atwood διδάσκει δημιουργική γραφή

Μάθετε πώς η συγγραφέας της χειροτεχνίας The Handmaid's Tale ζωντανή πεζογραφία και προσελκύει τους αναγνώστες με τη διαχρονική της προσέγγιση στην αφήγηση.

Μάθε περισσότερα

Τι είναι η ειρωνεία;

Ο ορισμός της ειρωνείας ως λογοτεχνικής συσκευής είναι μια κατάσταση στην οποία υπάρχει μια αντίθεση μεταξύ προσδοκίας και πραγματικότητας. Για παράδειγμα, η διαφορά μεταξύ του τι κάτι εμφανίζεται να σημαίνει έναντι της κυριολεκτικής του σημασίας. Η ειρωνεία σχετίζεται με τραγωδία και χιούμορ.

Ο όρος ειρωνεία εισήλθε στην αγγλική γλώσσα τον δέκατο έκτο αιώνα και προέρχεται από τη γαλλική ειρωνεία και πριν από αυτό, από τη λατινική ειρωνεία. Όλοι αυτοί οι όροι προέρχονται από τον αρχαίο ελληνικό στερεότυπο χαρακτήρα γνωστό ως Eiron. Μια φιγούρα του Eiron ρίχνει τον αντίπαλό του υποτιμώντας τις ικανότητές του, εμπλέκοντας έτσι σε έναν τύπο ειρωνείας λέγοντας λιγότερο από αυτό που εννοεί.

Ποιοι είναι οι κύριοι τύποι ειρωνείας;

Υπάρχουν διάφοροι τύποι ειρωνείας, ο καθένας σημαίνει κάτι λίγο διαφορετικό.

είναι το σχοινόπρασο και το κρεμμύδι το ίδιο

Δραματική ειρωνεία . Επίσης γνωστό ως τραγική ειρωνεία, αυτό συμβαίνει όταν ένας συγγραφέας αφήνει τον αναγνώστη να γνωρίζει κάτι που ένας χαρακτήρας δεν γνωρίζει. Για παράδειγμα, όταν ο αναγνώστης ξέρει ότι το λεωφορείο που βρυχάται στον αυτοκινητόδρομο κατευθύνεται προς έναν υπερυψωμένο κόμβο αυτοκινητόδρομων που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, γεμίζει το κοινό με αναμονή και φόβο για αυτό που ξέρει ότι έρχεται: η φρίκη και ο σοκ των επιβατών . Στο Σαίξπηρ ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ , κάθε νεαρός εραστής παίρνει το δηλητήριο, νομίζοντας ότι ο άλλος είναι ήδη νεκρός - η δραματική ειρωνεία προέρχεται από το κοινό που θέλει να ξέρουν όλη την ιστορία πριν κάνουν αυτήν την τελική δράση. Ομοίως, στο Shakespeare's Οθέλλος , Othello εμπιστεύεται την Iago - αλλά το κοινό ξέρει καλύτερα. Μάθετε περισσότερα για τη δραματική ειρωνεία στον πλήρη οδηγό μας εδώ.
Κωμική ειρωνεία . Αυτό συμβαίνει όταν η ειρωνεία χρησιμοποιείται για κωμικό αποτέλεσμα - όπως στη σάτιρα. Η Τζέιν Ώστιν ήταν κυρίαρχη ειρωνεία και διάλογος. Η ανησυχία της με τις κοινωνικές διαιρέσεις, και ο πνευματώδης και διορατικός τόνος με τον οποίο αποκάλυψε υποκρισία και παρωδισμένους ανθρώπους συνέβαλαν σημαντικά στη φωνή της. Το Austen ανοίγει Περηφάνεια και προκατάληψη με μια διάσημη γραμμή που υποδηλώνει ότι οι άνδρες είναι αυτοί που κυνηγούν μια γυναίκα. Ωστόσο, καθιστά σαφές σε όλη την αφήγηση ότι είναι στην πραγματικότητα το αντίστροφο.
Κατάσταση ειρωνεία . Αυτό συμβαίνει όταν αναμένεται ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, στην κλασική ιστορία του O. Henry, Το δώρο των μάγων , μια γυναίκα κόβει τα μακριά μαλλιά της για να τα πουλήσει για να αγοράσει τον σύζυγό της μια αλυσίδα για το πολύτιμο ρολόι του. Εν τω μεταξύ, ο σύζυγος πούλησε το ρολόι του για να αγοράσει τη γυναίκα του μια χτένα για τα μαλλιά της. Η ειρωνεία κατάστασης προέρχεται από κάθε άτομο που δεν περιμένει να υποτιμηθεί το δώρο του από τις πράξεις του άλλου.
Λεκτική ειρωνεία . Πρόκειται για μια δήλωση στην οποία ο ομιλητής σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που λέει. Σκεφτείτε τον ιππότη μέσα Monty Python και το Holy Grail : με τα δύο χέρια του κομμένα, λέει, απρόσεκτα: Είναι απλώς μια πληγή σάρκας. Είναι ειρωνικά (και κωμικά) υποτιμά τη σοβαρότητα του τραυματισμού του.

Η Margaret Atwood διδάσκει δημιουργική γραφή Ο James Patterson διδάσκει γραφή Ο Aaron Sorkin διδάσκει σεναριογραφία Η Shonda Rhimes διδάσκει γραφή για την τηλεόραση

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ειρωνείας και του σαρκασμού;

Ο σαρκασμός είναι μια συνομιλία που χαρακτηρίζεται από το να λέει το αντίθετο από αυτό που σημαίνει κάποιος. Ο σαρκασμός προέρχεται από την ελληνική σαρκαζίνη, που σημαίνει να σκίζει τη σάρκα και μάλιστα, ο σαρκασμός αναπτύσσεται σε ένα χλευαστικό, χλευασμό και συχνά πνευματώδη τόνο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υποτιμηθεί, με τον ομιλητή να κοροϊδεύεται. ή απευθύνεται σε κάποιον άλλο, με πειράγματα.

Η βασική διαφορά μεταξύ ειρωνείας και σαρκασμού είναι ότι ο σαρκασμός χαρακτηρίζει την ομιλία κάποιου. Η ειρωνεία μπορεί επιπλέον να περιγράψει καταστάσεις ή περιστάσεις. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις στις οποίες κάποιος θα μπορούσε να πει κάτι που θεωρείται ειρωνικό και σαρκαστικό, αλλά ο σαρκασμός δεν είναι λογοτεχνική συσκευή.

5 συμβουλές για τη συγγραφή ειρωνείας

Δώσε προσοχή . Καθώς διαβάζετε και παρακολουθείτε ταινίες, σκεφτείτε κριτικά τι είναι ειρωνικό και γιατί. Για παράδειγμα, στην ταινία Ο μάγος του Οζ , ο σπουδαίος και ισχυρός Οζ αποδεικνύεται απλός άντρας, ενώ η Ντόροθι, η οποία αναζητά απεγνωσμένα τη βοήθειά του για να φτάσει στο σπίτι, είχε τη δύναμη να επιστρέψει σπίτι στο σπίτι. Σκεφτείτε τρόπους με τους οποίους μπορείτε να ενσωματώσετε καταστάσεις όπως αυτό στο γράψιμό σας, όπου ανατρέπετε τις προσδοκίες των χαρακτήρων σας, των αναγνωστών σας ή και των δύο.
Χρησιμοποιήστε μια παντογνώστη άποψη . Πολλά μυθιστορήματα που γράφτηκαν τον 19ο αιώνα λέγονται από παντογνώστη άποψη. Όταν ένας αναγνώστης γνωρίζει περισσότερα από τον χαρακτήρα, όπως στο Bram Stoker's Δράκουλα , δημιουργεί αγωνία, επειδή ο αναγνώστης σας περιμένει τον χαρακτήρα να μάθει τι ήδη γνωρίζουν. Αλλά ίσως θελήσετε να αντιστρέψετε αυτήν την ισορροπία της γνώσης και να κάνετε τον αφηγητή έναν χαρακτήρα στην ιστορία που γνωρίζει περισσότερα από τον αναγνώστη. Η Agatha Christie χρησιμοποίησε αυτήν τη στρατηγική πρώτου προσώπου για να δημιουργήσει ειρωνεία.
Έχετε μια σαφή στρατηγική άποψης . Η στρατηγική άποψης είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ιστορία που θέλετε να πείτε και θα καθοδηγήσει πώς ξετυλίγεται αυτή η ιστορία. Ανεξάρτητα από το πού βρίσκεστε στη διαδικασία σύνταξης, αφιερώστε λίγο χρόνο στη σκέψη των κινδύνων και των ανταμοιβών των διαφορετικών στρατηγικών οπτικής άποψης και σκεφτείτε ποιος στην ιστορία σας μπορεί να ταιριάζει καλύτερα στην κατοχή των αφηγημάτων.
Χρησιμοποιήστε τη συσκευή εν τω μεταξύ . Εάν χρησιμοποιείτε μια παντοδύναμη στρατηγική αφηγηματικής άποψης, ο αφηγητής σας μπορεί να υπολογίσει α παράλληλο συμβάν που συμβαίνει ταυτόχρονα σε άλλο μέρος χρησιμοποιώντας την ενδιάμεση συσκευή (π.χ. Εν τω μεταξύ, σε όλη την πόλη ...). Επειδή αυτή η συσκευή επιτρέπει στον αναγνώστη να συμβαίνει σε γεγονότα που ένας χαρακτήρας δεν γνωρίζει, είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για τη δημιουργία δραματικής ειρωνείας.
Χρησιμοποιήστε μια ακολουθία αναδρομής . Όταν η αφήγηση ή οι χαρακτήρες σας θυμούνται μια μακρά μνήμη από μια στιγμή πριν ξεκινήσει η ιστορία, ίσως θελήσετε να τραβήξετε τον αναγνώστη σε μια προηγούμενη σκηνή. Αυτό ονομάζεται αναδρομή. Είναι σημαντικό να επισημάνετε την αρχή και το τέλος μιας αναδρομής για να καταστήσετε το χρόνο σας ξεκάθαρο για τον αναγνώστη, το οποίο μπορείτε να κάνετε χρησιμοποιώντας τέλεια ένταση για να εισαγάγετε την αλλαγή - π.χ. αυτός ειχε παει στη μαρίνα. Το past perfect tense χρησιμοποιεί το ρήμα που έχει με το παρελθόν συμμετοχής ενός άλλου ρήματος (σε αυτήν την περίπτωση εξαφανίστηκε). Μετά από μερικές γραμμές, μετάβαση σε απλό παρελθόν - π.χ. ανέβηκε στο σκάφος. Σε γενικές γραμμές, η χρήση του παρελθόντος τέλεια για ένα μεγάλο τμήμα κειμένου είναι ενοχλητική για τους περισσότερους αναγνώστες. Αρκεί να το χρησιμοποιήσετε μόνο στην αρχή της αναδρομής πίσω, προτού μεταβείτε σε απλό παρελθόν. Στο τέλος της αναδρομής, χρησιμοποιήστε μια υπενθύμιση ότι ο αναγνώστης επιστρέφει στην τρέχουσα σκηνή.